Herkesinki Gibi Bir Hayat

Herkesinki gibi bir hayat benimkisi de,
Hani biraz ıslak biraz kanlı başlayan...
Biraz da kordon bağı,
Yaşam boyu olacak, bağların göstergesi olarak...

Herkesinki gibi bir hayat benimkisi de,
Daracık sokaklarda taşlardan kale yapıp maç yaparken,
Ben de bağırdım “duvardan gol yok” diye...
Benim de balkonlara kaçtı toplarım...
Ben de çıkardım arabanın altına kaçan topu tek ayağımla,
Kirlenen pantolonum yüzünden annemden azar işiteceğimi bile bile...
Sonra, ben de kaleci oyuncu oldum, sevindim kazanınca
Ne bilirdim ne goller yiyecekmişim hayattan,
ne oyunlar için ne oyunculuklar biçecekmiş bana hayat...
Kaybedecekmişim...
Ama yaşayacakmışım,
Hep o mahalle arasındaki bir taş, bir duvar, bir top ile gülüşen saflığı arayarak...

Herkesinki gibi bir hayat bennimkisi de
Hala birçok yerde kendimi misafir olarak hissetsem de,
Ben de gittim misafirliklere, hala unutamadığım...
Ben de işittim annemden, orada yemek yerken “Evde olsa yemezsin” lafını...
Ben de kaynaştırıldım yan odada, evin, önce utangaç sonra fırlama
Küçük kız çocuğuyla.
O anne oldu, ben baba...
En güzel oyuncak bebeğiyse, çocuğumuz...
Bana da sordular
“Annenimi çok seviyorsun babanı mı?”
“Seni eve götürelim bizim çocuğumuz ol, olur mu?” sorularını...
Ne bilirdim en kolay sorular, en saf sorular buymuş hayatta...
Gerisi hep soru işaretiymiş...
Anla işte, herkesinki gibi bir hayat benimkisi de...

Herkesinki gibi bir hayat benimkisi de...
Hatırla dolabını,
Hatırla kışın binbir zorlukla annenin sana giydirmeye çalıştığı kilotlu çorapları...
Harçlığından üç beş biriktirerek aldığın çizgi romanları...
Ya da hatırla, ki aç bak hala vardır, eşorfmanlarını
üzerinde hiçbir zaman çıkmayacak pembe çamaşır suyu lekesiyle...
Bir süre sonra cam bezi yapılan...
İşte o zaman, ben lekeyi bir giyeceğin cam bezi yapılmasını sağlayan şey,
ya da en azından Ayşe Teyze’nin reklamlarda gösterdiği şey olarak bilirdim...
Ama ne bilirdim ne lekeler bırakacakmış hayat üzerimde,
Hiçbir zaman çıkmayacak, atsan atılmayacak, satsan satılmayacak...
Cam bezi yapılamayacak...
Ayşe Teyze’yi çağırsan da hiçbir şey yapamayacak...
Anla işte herkesinki gibi bir hayat benimkisi de...

Herkesinki gibi bir hayat benimkisi de...
Ben de baktım mahalledeki arabaların camlarından içeri
“Acaba bu araba kaç yapıyor?” diye...
Salıncak önünde sıranın kendisine gelmesini bekleyen çocukların içinde,
Ben de vardım...
Kaydıraktan kayarken benim de bacağım yandı...
Uzun eşekte “yastık” da oldum acılar içinde, zıplayan da çömelen de...
Saklambaçta çanak, çömlek patlattım,
(ki herkes o zaman canağı “çamlak” diye telafuz ediyordu)
Yerden yüksek oynarken ise, genelde yerden yüksekteydim...
Sonra,
ben de zillerine basarak kaçtım evlerin,
Bir elimde sımsıkı tutuğum gazozum,
Bir elimde destelediğim futbolcu kartlarım, koşarak...
Bilirim hep koştum çocukken,
Ama ne bilirdim ki koşarak kaçılmıyormuş hayattan...
Hep geliyormuş üstüne üstüne...
Ne o merakın kalıyormuş, ne sıra beklerkenki heyecanla karışık saygı...
Ne de bacağın yanarken duyduğun, o eğlenceli acı...
Bir bakmışsın ki ne çanak kalmış ne de çömlek patlatacak...
Ne yer kalmış ne yüksek, her yer, yerle bir...
Anla işte...
Herkesinki gibi bir hayat benimkisi de...
Biraz ıslak biraz kanlı başlayan...
Biraz çocukca...
Biraz burukca...